آیا پیوند مو در بیماران لیکن پلان قابل انجام است؟
لیکن پلانوپیلاریس کلاسیک که به عنوان لیکن پلان فولیکولی نیز شناخته می شود.
آلوپسی فیبروزان پیشانی
سندرم گراهام لیتل
آلوپسی آندروژنتیک(AGA) شکل رایج نازک شدن مو است که هم مردان و هم زنان را تحت تأثیر قرار می دهد و معمولاً با معاینه بالینی تشخیص داده می شود و اغلب اوقات با درماتیت سبورئیک همراه است که معمولا با علائمی مانند خارش، قرمزی بین فولیکولی و پوسته پوسته شدن سر مشخص می شود لیکن پلانوپیلاریس(LPP) یک آلوپسی سیکاتریسیال لنفوسیتی اولیه است که به صورت ریزش موی ناگهانی، نامنظم و تکه تکه در ناحیه راس شروع می شود و با قرمزی، پوسته پوسته شدن سر و خارش همراه است.
LPP پیش آگهی بدتری نسبت به AGA دارد زیرا منجر به افت فولیکولی و ایجاد اسکار می شود.
لیکن پلانوپیلاریس نام خاصی برای لیکن پلان روی پوست سر است که باعث ایجاد آلوپسی اسکار دائمی همراه با التهاب در اطراف فولیکول‌های موی آسیب‌دیده می‌شود و اغلب افراد میانسال را از طریق تکه‌های متمایز ریزش مو تحت تأثیر قرار می‌دهد.
هیچ درمانی برای ریزش موی حاصل از لیکن پلانوپیلاریس وجود ندارد و درمان معمولاً شامل روش های مشابهی است که در درمان آلوپسی آره آتا استفاده می شود و محبوب ترین روش های درمانی استفاده از کورتیکواستروئیدها است.
داروی ضد مالاریا پلاس آدالیموماب به رشد مجدد مو در لیکن پلانوپیلاریس کمک می کند. ترکیب آدالیموماب بیولوژیک و هیدروکسی کلروکین هم ممکن است مسئول بهبود لیکن پلانوپیلاریس از جمله رشد مجدد مو باشد.
کاشت مو برای بسیاری از بیماران مبتلا به این شرایط امکان پذیر نیست زیرا این وضعیت “فعال” است با این حال، هنگامی که شرایط “آرام” شد – می توان کاشت مو را در نظر گرفت.
در مقابل، کاشت مو در لیکن پلانوپیلاریس (LPP) می تواند خطرناک باشد زیرا می تواند بیماری را دوباره فعال کند به همین دلیل اکثر جراحان کاشت مو معتقدند که LPP در صورتی قابل پیوند است که خاموشی بیماری تایید شده باشد و شرایط برای حداقل یک سال ثابت شده باشد.
لیکن پلانوپیلاریس (LPP) به سه نوع تقسیم می‌شود:
LPP کلاسیک، آلوپسی فیبروزان فرونتال (FFA) و سندرم گراهام لیتل.
در مطالعه‌ای که در چین انجام شد، تنها 3 درصد از بیماران مبتلا به آلوپسی سیکاتریشال اولیه LPP داشتند، در حالی که این عدد در کشورهای غربی چیزی حدود 10 تا 26 درصد است
درمان‌های پزشکی کنونی، مانند استروئیدهای موضعی یا داخل ضایعه، داروهای خوراکی ضد مالاریا و تتراسایکلین‌ها، می‌توانند التهاب را کاهش دهند یا پیشرفت بیماری را متوقف کنند، اما نمی‌توانند باعث رشد مجدد مو در بافت اسکار شوند. گزارش های مربوط به کاشت مو در بیماران مبتلا به LPP از نظر تعداد محدود است و همچنین گزارش ها در مورد میزان بقای موهای کاشته شده متناقض هستند.
روش های درمان جراحی برای آلوپسی سیکاتریشال اولیه شامل پیوند مو و یا کاهش پوست سر از طریق جراحی برداشت پوست است. از پیوند برای بازسازی خط مو و افزایش تراکم مو استفاده می شود. در مواردی که موی اهداکننده و گردش عروقی در دسترس است، و زمانی که ناحیه ریزش مو شامل خط مو، ابرو یا اسکار عمودی است، این درمان انتخابی است. از ماهیت خودایمنی سیستمیک مشکوک LPP، به طوری که ممکن است ضایعات جدید در ناحیه گیرنده و اهدا کننده ظاهر شود و با نتیجه نهایی پیوند تداخل داشته باشد. در یک مطالعه پیوند مو در بیماران لیکن پلان در چین از بیماران مورد مطالعه، یکی از بیماران تشدید علائم را با پیشرفت بیماری تجربه کرد، یک نفر سیر بیماری ناپایدار با حداقل رشد مجدد مو داشت و دیگری تثبیت بیماری داشت و پاسخ درمانی خوبی از خود نشان داد.
در چهار کیس FFA پیوند در ناحیه غیرفعال انجام شد و هیچ درمان دیگری بعد از جراحی دریافت نکرد. موهای کاشته شده به مدت 1.5 تا 2 سال پس از پیوند آزمایشی با موفقیت رشد کردند، اما بیش از 50 درصد از پیوندها پس از 3 سال از بین رفتند و تنها چند تار مو پس از یک دوره پیگیری 4 تا 7 ساله باقی ماندند. فعال شدن مجدد بیماری و آسیب فولیکولی در چهار مورد فوق الذکر FFA مشاهده شد.
بیمار پنجم 2000 FU دریافت کرد و پس از جراحی به استفاده از استروئیدهای موضعی و همچنین ماینوکسیدیل (2%) و فیناستراید خوراکی (1 میلی گرم در روز) ادامه داد. بیمار با 85 درصد بقای پیوند پس از 6 سال، نتیجه موفقیت آمیز داشت.
در مورد LPP، پیوند فقط باید در نواحی آلوپسی در مرحله پایانی و در بیمارانی که فعالیت بیماری مانند خارش و احساس سوزش، هیپرکراتوز فولیکولی یا اریتم اطراف فولیکولار ندارند، برای حداقل 1 تا 2 سال انجام شود. تراکم توصیه شده محل در ناحیه گیرنده 15-20 FU/cm2 در مناطق با پرفیوژن پایین است، و 20 تا 30 FU/cm2 در مناطقی که خون کافی دارند. تراکم موهای بالاتر را می توان با قرار دادن گرافت سه و چهار تار مو، یک خانواده فولیکولی یا با جفت کردن دو گرافت کوچکتر در یک برش به دست آورد.
برداشت مو به روش fit مزایای زیر را دارد: عدم وجود زخم بخیه و اسکار خطی، خونریزی کمتر و ناراحتی کمتر بعد از عمل نسبت به پیوند به روش fut. علاوه بر این، این روش برای بیمارانی که شلی پوست سر کمتری دارند و بهبود زخم ضعیفی دارند، مناسب است. علاوه بر این، جای زخم در هر محل ممکن است امکان برداشت مو در همان ناحیه را در آینده محدود کند و علاوه بر این، میزان برش مو بیشتر از پیوند fut است و بافت مدفون در پوست می‌تواند باعث التهاب و تشکیل کیست شود.
از نظر تئوری، روش‌های جراحی ممکن است پدیده Koebner را تحریک کرده و به دلیل تخریب مکانیسم‌های سرکوب‌کننده ایمنی طبیعی حاکم بر فولیکول مو، یک دوره جدید از یک بیماری خودایمنی عمومی را القا کنند. از جمله 26 مورد کلاسیک LPP، یک مورد FFA بعد از کاشت مو، و سه مورد FFA که پس از لیفت صورت رخ می دهد، گزارش شده است. در یکی از بیماران 2 ماه پس از لیفت صورت، ضایعات FFA روی بافت اسکار ایجاد شد، که این احتمال را برجسته می کند که جراحی ممکن است مستعد فعال شدن مجدد FFA باشد. مطالعات بیشتری برای تایید رابطه بین LPP/FFA و ترومای جراحی ضروری است.
در نتیجه، کاشت مو با استفاده از روش استخراج fit در دو بیمار مبتلا به LPP و FFA در این مطالعه بهترین نتایج را حدود 1 سال پس از عمل جراحی نشان داد. بقای پیوند 3-4 سال پس از آن پایدار بود. از این رو، ما معتقدیم که می توان در بیماران با بهبودی بالینی حداقل 2 سال، پیوند را در نظر گرفت تا باعث رشد مجدد مو شود. ما پیشنهاد می کنیم که هر 4 تا 6 ماه یکبار، پیگیری دقیق بعد از عمل انجام شود و اگر کراتوز یا اریتم پری فولیکول قبل یا بعد از جراحی مشاهده شد، روش های پزشکی مانند تزریق استروئید داخل ضایعه و داروهای خوراکی یا موضعی باید برای جلوگیری از ریزش بیشتر مو تجویز شود. این بیماران نیاز به تحت نظر بودن برای اطمینان از نتایج نهایی درمان دارند.
لیکن پلانوپیلاریس معمولاً زنان بالغ جوان را تحت تأثیر قرار می دهد، اگرچه محدوده سنی ابتلا به آن گسترده است و می تواند مردان را نیز درگیر کند.
این بیماری معمولاً در ارتباط با لیکن پلان ایجاد می شود که بر پوست، مخاط و ناخن ها تأثیر می گذارد.
اگرچه لیکن پلانوپیلاریس نادر است، اما یکی از علل شایع ریزش موی زخم در پوست سر است.
علت دقیق لیکن پلانوپیلاریس تا به حال ناشناخته مانده است اما تصور می شود که این نوع بیماری یک پاسخ خود ایمنی سیتوتوکسیک به یک آنتی ژن ناشناخته واقع در فولیکول های مو باشد. این بیماری به ندرت مرتبط با ژن است.
لیکن پلانوپیلاریس معمولاً به صورت تکه های سفید ریزش موی سر ظاهر می شود. هیچ منافذ فولیکول مو در نواحی ریزش مو دیده نمی شود و پوسته پوسته و قرمزی اطراف هر فولیکول مو را در لبه های این تکه ها احاطه کرده است که ممکن است در لمس برجسته باشند و موها را می توان به راحتی از پوست سر جدا کرد. نواحی ریزش چند کانونی است و نواحی کوچک ممکن است با هم ادغام شوند و مناطق نامنظم بزرگتری را تشکیل دهند.
محل های رایج درگیری، پهلوها، جلو و پایین پوست سر هستند.
علائم اغلب وجود ندارد، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد:
خارش، درد و ناراحتی ، سوزش.
لیکن پلانوپیلاریس معمولاً به آهستگی پیشرفت می کند و ریزش موی منتشر غیر معمول است. ویژگی های بالینی در انواع مختلف پوست متفاوت نیست.
ریزش مو (آلوپسی)
به ندرت ریزش مژه و ابرو
پریشانی روانی و کاهش کیفیت زندگی
لیکن پلانوپیلاریس در تظاهرات بالینی و معاینه دقیق دهان، ناخن و پوست برای شواهد لیکن پلان در جای دیگر مشکوک است.
تریکوسکوپی، عدم وجود فولیکول، نقاط سفید، پوسته اطراف فولیکولی لوله‌ای و اریتم اطراف فولیکول را نشان می‌دهد.
تشخیص ممکن است در نمونه برداری از پوست سر که شامل موهایی با قرمزی اطراف و پوسته پوسته در لبه ناحیه ریزش مو است تأیید شود. لیکن پلانوپیلاریس نمونه ای از فولیکولیت لنفوسیتی اولیه است.
با این حال، همیشه نمی توان در بیوپسی تشخیص داد. در مواردی که فقط اسکار تکه تکه، ریزش مو و هیچ شواهدی از التهاب وجود نداشته باشد، تشخیص ممکن است به سهولت اتفاق نیفتد.
درمان باید زود انجام شود، زیرا هیچ درمانی موهایی را که قبلاً از دست داده اند، ترمیم نمی کند. هدف از درمان، کند کردن پیشرفت بیماری و تسکین علائم است. ریزش مو ممکن است ادامه یابد، هرچند با سرعت کمتر.
گزینه های درمان ضد التهابی عبارتند از:
پاسخ به درمان متغیر است و برخی از مطالعات منتشر شده با سایر مطالعات در مورد اثربخشی آنها تناقض دارند. بهترین چیزی که بیماران می توانند انتظار داشته باشند این است که پیشرفت ریزش مو را متوقف کنند و ناراحتی پوست سر را به حداقل برسانند.
بیماری لیکن پلان یک ضایعه التهابی مزمن بدون علت شناخته شده است. مطالعات اخیر نقش ویتامین D را بر سیستم ایمنی نشان داده و اثرات ضد التهابی آن را پیشنهاد کرده‌اند.
پروتکل مدیریتی پیشنهاد شده: