عوامل ریزش مو

عوامل ریزش مو

ریزش مو به دلایل مختلفی انجام می شود که در ادامه در رابطه با این عوامل توضیح داده ایم

آسیب به موها

گاهی موارد با انجام اشتباهات مراقبتی و استایل کردن موها در واقع می توانید آسیب و شکستگی قابل توجهی ایجاد کنید که می تواند منجر به ریزش مو و نازک شدن موها شود. شامپو زدن یا سشوار کشیدن بیش از حد  ومکرر، استفاده مکرر از ابزارهای حالت دهنده حرارتی، کشیدن بیش از حد موها هنگام بستن موهای دمی اسبی یا در تلاش برای کشیدن شقیقه ها و کشیه تر نشان دادن ابروها و چشم ها، استفاده از درمان های شیمیایی حرارتی مو مثل کراتینه کردن یا عدم درمان اسکالپ چرب و شوره مزمن پوست سر و استفاده مکرر از رنگ‌های شیمیایی مو نیز ممکن است به ریزش موی ناشی از آسیب کمک کنند.

تریکوتیلومانیا

در حالی که استرس اغلب یک علت کوتاه مدت ریزش مو است، استرس یا اضطراب شدید ممکن است با اختلال کشیدن مو توسط خود فرد یا تریکوتیلومانیا همراه باشد. محققان بر این باورند که این وضعیت سلامت روان با اختلال وسواس فکری اجباری و انواع دیگر اختلالات اضطرابی مرتبط است. به غیر از کشیدن موها، علائم دیگر تریکوتیلومانیا شامل احساس تسکین یا لذت پس از کشیدن موها و همچنین تکه های قابل توجه ریزش مو است.

تریکوتیلومانیا اغلب در سنین 10 تا 13 سالگی ایجاد می شود، اما به عنوان یک مشکل مزمن در نظر گرفته می شود که ممکن است با درمان بهبود یابد. اگر مشکوک هستید که ممکن است این وضعیت سلامت روانی را داشته باشید، درمان هایی وجود دارد که می تواند کمک کند، مانند درمان شناختی رفتاری و آموزش تغییر عادت. این نوع درمان‌ها می‌توانند به شما کمک کنند تا از میل به کشیدن موهای خود آگاهی بیشتری داشته باشید و به جای آن مکانیسم‌های مقابله‌ای دیگر را توسعه دهید. علاوه بر این، در حالی که هیچ دارویی به تنهایی برای تریکوتیلومانیا تایید نشده است، برخی از داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد روان پریشی ممکن است کمک کنند.

تغذیه

منابع طبیعی تغذیه ای نقش کلیدی در حفظ ساختار مو دارند و ممکن است در کمبود یا در صورت مصرف بیش از مقدار نیاز مضر باشند.

پروتیین: پروتئین ساختاری مو، به شکل کراتین، جزء اصلی مو است که مصرف ناکافی پروتئین، مانند بیماران مبتلا به کواشیورکور یا بی اشتهایی عصبی با ریزش مو مرتبط هستند. زمانی که ریزش مو به علت کمبود پروتیین باشد باعث کاهش قطرموها همراه با تغییرات رنگ، خشکی موها و از دست دادن خاصیت ارتجاعی مو می شود و فولیکول های آناژن آتروفیک را می توان در میکروسکوپ مشاهده کرد. دریافت پروتئین کافی از طریق منابع غذایی طبیعی حداقل 60 تا 80 گرم در روز ضرروی است مگر اینکه از نظر پزشکی منع مصرف داشته باشد، مانند بیماران مبتلا به بیماری کلیوی.

اسیدهای چرب ضروری: مانند اسید لینولئیک آندالفا-لینولئیک اسید نیز اجزای کلیدی غشاهای سلولی هستند که کمبود آنها منجر به کاهش رنگدانه در پوست و ریزش موها و ابروها می شود.

ویتامین A: به طور کلی، حداکثر مصرف روزانه توصیه شده ویتامین 10000 واحد بین المللی است. و اغلب به دلیل مصرف بیش از حد مکمل های ویتامین A از دلایل ثابت شده ریزش مو است. مانند بیماری مزمن کلیوی که بیماران را مستعد ابتلا به سطح بالای ویتامین A می کنند.

برخی کوفاکتورهای فلزی منجر که به منجر به تمایز کراتینوسیت ها می شوند:

مکمل‌های غذایی و دارویی

مکمل‌های غذایی یک صنعت 30 میلیارد دلاری هستند بر اساس پایگاه داده FDA محصولات تقلبی حاوی ترکیبات ممنوعه مانند فنل فتالئین هستند  که در حین تهیه و تولید مواد تشکیل دهنده و یا بسته بندی در کشور مبدا به دلیل نظارت حداقلی توسط توزیع کنندگان رخ می دهد. آلاینده های مواد غذایی می توانند اثرات سمی بر روی ریزش مو داشته باشند و به طور کلی به مواد فلزی، شیمیایی و دارویی طبقه بندی می شوند. به عنوان مثال پروتئین بارها و نوشیدنی های پروتئینی به دلیل آلودگی با سطوح ناامن فلزات سنگین مانند آرسنیک، سرب و جیوه، مواد تقلبی شیمیایی مانند آکریل آمیدها، اتیل کاربامات، ملامین و رادیونوکلئیدها با استفاده طولانی مدت می توانند منجر به مسمومیت و ریزش مو شود.

مکمل های متداول مواد دارویی متخلف شامل سیلدنافیل، فلوکستین، فنل-فتالئین، مهارکننده آروماتاز و انواع آنابولیک استروئیدها هستند. استروئیدها می توانند تنظیم غدد درون ریز را مختل کنند و باعث تغییر در تنظیم رشد مو شوند. در سرطان سینه، بیمارانی که تحت درمان با مهارکننده آروماتاز قرار می‌گیرند، دو و نیم برابر بیشتر از افرادی که این درمان را دریافت نمی‌کنند، در طی 2 سال پس از شروع درمان، دچار ریزش مو می‌شوند، که نشان می‌دهد کاهش ناگهانی استروژن می‌تواند منجر به ریزش مو شود. برای مصرف کنندگان اینگونه مکمل ها، آلاینده های موجود در این مکمل های غذایی ممکن است توضیحی برای ریزش موی آنها باشد، اما مواد تشکیل دهنده به آسانی تشخیص داده نمی شوند زیرا در برچسب محصول ذکر نشده اند.

عدم تعادل غدد درون ریز

عدم تعادل غدد درون ریز می تواند منجر به ریزش مو شود. در حالی که الگوهای مردانه ریزش مو اغلب با هیپرآندروژنمی همراه است، این ارتباط در زنان با الگوهای ریزش مو زنانه ضعیف تر است. حدود 38 درصد از زنان مبتلا به ریزش مو سطح آندروژن بالایی دارند و یک چهارم این بیماران با علائم ویریلیزه کننده ظاهر نمی شوند. شیوع ریزش موی مرتبط با آندروژن نیز با افزایش سن افزایش می یابد. در طبقه بندی اولیه ریزش موی زنانه توسط لودویگ، گزارش شده است که ریزش مو معمولاً بلافاصله پس از خط مو رخ می دهد، در حالی که خود خط مو ممکن است تراکم خود را از دست ندهد. مو همچنین بافت نازک به خود می گیرد. مطالعات نشان داده است که آلوپسی آندروژنتیک نوع دیگری از تظاهرات رایج است که در آن کاهش تراکم مو و قطر مو در ناحیه تمپورالیس مشاهده می شود.

سایر علائم پوستی که نشان دهنده هایپرآندروژنمی هستند:

هیرسوتیسم، آکنه و سبوره، سندرم تخمدان پلی کیستیک و بدخیمی هیپوفیز

مشکلات تیروئیدی: علاوه بر عدم تعادل آندروژنی، هم کم کاری و هم ازدیاد تیروئید می تواند منجر به آلوپسی شود. آنها می توانند به عنوان یک ناهنجاری غدد درون ریز منفرد رخ دهند یا تظاهر یک مسیر غدد درون ریز ناکارآمد باشند، مانند بیماران مبتلا به پان هیپو هیپوفیز. هیپوتیروئیدیسم با افزایش درصد تلوژن بیماران بستری مرتبط است.

 تقریباً یک سوم بیماران کم کاری تیروئید ممکن است با ریزش موی منتشر ظاهر شوند که به مهار تقسیم سلولی در اپیدرم و زائده های پوستی ناشی از کم کاری تیروئید مربوط می شود. ریزش مو معمولاً حتی با جایگزینی هورمون تیروئید غیر قابل برگشت است، بنابراین تشخیص سریع ضروری است. آلوپسی آره آتا منتشر نیز در بیش از 50 درصد از بیماران مبتلا به پرکاری تیروئید دیده می شود و می تواند فراتر از پوست سر ظاهر شود، اگرچه این مکانیسم به خوبی درک نشده است.

داروها

دانستن نام و دسته بندی داروهایی که ممکن است به ریزش مو نسبت داده شود، مهم است، به خصوص اگر سابقه بالینی ریزش مو با شروع یک داروی جدید مرتبط باشد. این دسته از داروها شامل داروهای ضد فشار خون، ضد آریتمی ها، استاتین ها، ضد متابولیت ها، عوامل روانگردان، ضد تشنج ها، منعقد کننده ها و ضد رتروویروس ها هستند. درمان شامل قطع یا تغییر داروی مسبب است.

ریزش مو شناخته شده ای از عوامل سیتوتوکسیک مانند متوترکسات، آسیترتین  و 5-فلورور-آسیل است و پیشگیری از ریزش مو مستلزم قطع درمان است، اما این بسته به مشکل پزشکی بیمار همیشه امکان پذیر نیست.

کلشی سین، یک ماده ضدمیتوتیک برای بیماری های خود ایمنی، می تواند سلول های پاپیلای پوستی فعال آناژن را غیرفعال کند. که منجر به تلوژن افلوویوم در دوز پایین و آناژن افلوویوم در دوز بالا می شود که می تواند با تغییر یا قطع دارو معکوس شود. گزارش شده است که ریزش مو یک عارضه جانبی هپارین و پیامد نادرتر وارفارین است اما هر دو مکانیسم در حال حاضر ناشناخته هستند. نشان داده شده است که Ubidecarenone برای معکوس کردن ریزش مو در بیماران بستری که تحت درمان با وارفارین هستند موثر است. در غیر این صورت، درمان قطع یا جایگزینی عامل ضد انعقاد است. داروهای استاتین نیز در مطالعات موردی با ریزش مو همراه بوده است. داروهای ضد فشار خون در گزارش های موردی با تلوژن افلوویوم همراه بوده است. اولين مورد بيماري بود كه پس از درمان پروپرانولول دچار ريزش مو شد. زمانی که بیمار پس از مهلت درمان مجدداً با پروپرانولول به چالش کشیده شد، فقدان مو عود کرد. متوپرولول نیز در گزارش جداگانه ای با ریزش مو مرتبط شده است.

در نهایت، استفاده از انالاپریل باعث ریزش مو در یک زن 35 ساله گزارش شده است. از دست دادن ظرف 4 هفته پس از شروع درمان رخ داد و با قطع درمان متوقف شد. هنگامی که بیمار انالاپریل را از سر گرفت، ریزش مو با همان شدت عود کرد.

داروهای روان‌گردان متعددی با ریزش موی خفیف تا متوسط مرتبط شده‌اند. تثبیت کننده های خلق و خو، مانند لیتیم و اسید والپروئیک، با ریزش مو با شدت و مدت زمان متفاوت مرتبط هستند. با این حال، نه تنها مکانیسم نامشخص است، بلکه علت بین این داروها و ریزش مو گاهی اوقات مبهم باقی مانده است. به عنوان مثال، یک متاآنالیز نمایه سمیت لیتیوم خطر ریزش مو را افزایش نداد. ریزش مو همچنین با بیمارانی که از مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) استفاده می‌کنند، مرتبط است، که در گزارش‌های موردی، فلوکستین احتمالاً به دلیل استفاده گسترده از آن، به نظر می‌رسد یکی از عوامل باشد اما کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی‌شده‌ای که این ارتباط را مورد مطالعه قرار داده باشد، و مکانیسم دقیق آن مشخص نشده است.

عفونت‌ها

آلوپسی سیفلیسی که اغلب می تواند با آلوپسی آره آتا اشتباه گرفته شود. در بین عفونت‌های باکتریایی، ترپونما پالیدوم در 4 درصد بیماران در طی سیفلیس ثانویه در ریزش مو ظاهر می‌شود. تظاهرات بالینی می‌تواند الگوی پراکنده یا تکه‌ای از ریزش مو یا ترکیبی از این دو را داشته باشد. شایع ترین محل روی پوست سر است، اگرچه نواحی دیگر مانند ابرو و سینه نیز می توانند تحت تأثیر قرار گیرند

ریزش مو همچنین با عوامل ویروسی متعددی از جمله ویروس اپشتین بار ، ویروس واریسلا زو تر، هپاتیتC ، HIV و سیتو مگالوویروس مرتبط است.

از این میان، VZV به دلیل شیوع شایع ترین علت است و نشان داده شده است که آلوپسی سیکاتریشال را القا می کند. مکانیسم دقیق این ریزش مو هنوز مورد بحث است، اگرچه احتمالاً با استرس و درد مرتبط با عفونت VZV یا آسیب خود ایمنی توسط لنفوسیت‌های Th1 مرتبط است.

بیماری‌های خاص

عدم تعادل متابولیک در بیماران مبتلا به نارسایی کبدی و کلیوی می‌تواند باعث ریزش مو شود.  شامل هایپرویتامینوز A ، هیپرآمونمی و هیپوپروتئین خونی است.

 اختلالات روماتولوژیک نیز می تواند در ریزش مو ظاهر شود. این پدیده در بیش از 50 درصد بیماران لوپوس در نقطه ای از دوره بیماری دیده می شود.

آلوپسی بدون اسکار در حین شعله ور شدن در لوپوس حاد رخ می دهد و می تواند شبیه تلوژن افلوویوم باشد. در حالی که ضایعات در بیماران مبتلا به لوپوسریتماتوز دیسکوئید تبدیل به اسکار می شوند. درگیری پوست سر می تواند باعث ریزش موی بیش از 50 درصد شود و تارهای موی باقیمانده می توانند خشک و شکننده با طول کوتاهتر در حاشیه جلو سر باشند. یافته‌های هیستوپاتولوژیک می‌تواند شامل آتروفی اپیدرمی و انفیلتراسیون لنفوسیتی اطراف فولیکولی باشد. اختلالات بافت همبند، به ویژه درماتومیوسیت، می‌تواند باعث آلوپسی منتشر بدون زخم شود.

درمان با هدف قرار دادن پاتولوژی زمینه‌ای، مانند داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، اغلب برای جلوگیری از ریزش مو ضروری است. با این حال، با مدیریت موثر، آلوپسی ظرف چند ماه پس از شروع درمان برگشت‌پذیر است.

رسوب آمیلوئید ناشی از آمیلوئیدوز می‌تواند در عملکرد فولیکول مو اختلال ایجاد کند و باعث ریزش مو شود. این تظاهرات می‌تواند منتشر یا تکه‌ای و جزئی یا کامل باشد، اما اگر بیماران علائم سیستمیک نیز داشته باشند، باید تشخیص افتراقی باشد. برای تشخیص قطعی بیوپسی لازم است.

سارکوئیدوز جلدی در 25 درصد از بیماران سارکوئیدوز سیستمیک رخ می‌دهد، اگرچه می‌تواند در عدم وجود بیماری سیستمیک. سارکوئیدوز پوست سر یکی از تظاهرات این بیماری است و در ابتدا یک ناحیه اریتماتوز، پوسته پوسته شده و آتروفیک ریزش مو را نشان می دهد. تخریب موضعی ناشی از سارکوئیدوز، در صورت عدم درمان، می تواند منجر به زخم شدن فولیکول های مو شبیه به سیکاتریشیالوپسی شود. پردنیزون خوراکی در حال حاضر درمان توصیه شده برای سارکوئیدوز جلدی است.

آلوپسی آندروژنیک

آلوپسی آندروژنیک یک اختلال ژنتیکی و به دلیل پاسخ بیش از حد به آندروژن است. آلوپسی آندروژنتیک توسط ترکیبی از عوامل ایجاد می شود که شامل ژنتیک و اثرات هورمون های جنسی مردانه به نام آندروژن است. به طور خاص، آلوپسی آندروژنیک ناشی از حساسیت ژنتیکی به آندروژن DHT یا دی هیدروتستوسترون است. این وضعیت تا 50 درصد از مردان و زنان را تحت تاثیر قرار می دهد و با ریزش تدریجی موها از خط مو پوست سر تا پشت سر در هر زمان پس از بلوغ مشخص می شود. اگرچه نمی توان از آلوپسی آندروژنیک پیشگیری کرد، اما بسیاری از درمان های ریزش مو برای کند کردن روند ریزش مو یا ترمیم دائمی مو وجود دارد. چندین دارو برای درمان آلوپسی آندروژنتیک موجود است: مردان را می توان با ماینوکسیدیل یا فیناستراید درمان کرد. زنان را می توان با ماینوکسیدیل یا اسپیرونولاکتون درمان کرد. گاهی اوقات از فیناستراید در زنان استفاده می شود. در برخی موارد گزینه پیشنهادی درماتولوژیست در صورت کاندید مناسب بودن روش پیوند مو می باشد.

آلوپسی آرئاتا

در آلوپسی آره آتا، سیستم ایمنی به اشتباه به فولیکول های مو حمله می کند و باعث التهاب می شود. محققان به طور کامل درک نمی کنند که چه چیزی باعث حمله ایمنی به فولیکول های مو می شود، اما معتقدند که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی (غیر ژنتیکی) در آن نقش دارند. تقریبا درمان موثری برای آلوپسی آره آتا وجود ندارد. اگر چند تکه کوچک ریزش مو روی سر خود دارید، به احتمال زیاد موهای شما در عرض چند ماه دوباره رشد خواهند کرد. ممکن است پزشک شما در این موارد دارویی تجویز نکند. برای مناطق بزرگتر ریزش مو، پزشک ممکن است تزریق استروئید را در زیر پوست سر شما تجویز کند.

علل: سابقه خانوادگی (وراثت). شایع ترین علت ریزش مو یک بیماری ارثی است که با افزایش سن اتفاق می افتد. تغییرات هورمونی و شرایط پزشکی. داروها و مکمل ها. پرتودرمانی به سر. یک اتفاق بسیار استرس زا.

لیکن پلانوپیلاریس

شرایطی است که باعث ایجاد اسکار و ریزش مو به صورت تکه‌ ای معمولاً روی پوست سر می‌شود،. همچنین ممکن است باعث درد، خارش یا سوزش پوست سر شود. داروها یا لیزر درمانی می توانند به کنترل علائم کمک کنند، اما درمان زودهنگام کلیدی است.

تقریبا درمان موثری برای ریزش مو در نتیجه لیکن پلانوپیلاریس وجود ندارد و درمان معمولاً شامل روش های مشابهی است که در درمان آلوپسی آره آتا استفاده می شود. محبوب ترین روش های درمانی استفاده از کورتیکواستروئیدها است.

داروهای ضد مالاریا معمولا برای درمان لیکن پلانوپیلاریس استفاده می شود. هیدروکسی کلروکین 200 میلی گرم دو بار در روز به طور کلی استفاده می شود و اغلب درمان سیستمیک خط اول در نظر گرفته می شود. بهبود معمولا در عرض 6 ماه مشاهده می شود. ماینوکسیدیل به حداکثر رشد موی فولیکول های باقی مانده کمک می کند.

علت لیکن پلان احتمالاً مربوط به حمله سیستم ایمنی به سلول های پوست یا غشاهای مخاطی است. مشخص نیست که چرا این پاسخ ایمنی نامنظم رخ می دهد.

تلوژن افلوویوم

تلوژن افلوویوم برای اولین بار توسط آلبرت کلیگمن در سال 1961 برای توصیف ریزش مو از ابتدای ورود به فاز تلوژن ابداع شد. معمولاً از 3 ماه قبل از شروع با یک تغییر حاد یا ناگهانی در بدن همراه است.

ریزش مو در یک ناحیه منتشر روی پوست سر ظاهر می شود، اما اغلب زمانی که فولیکول های مو در نهایت دوباره وارد فاز آناژن می شوند، معکوس می شود. زمان بهبودی بسته به میزان شیوع اولیه متفاوت است و درمان اصلی باید عامل ایجاد کننده را هدف قرار دهد. برخی از علل شایع عبارتند از تب، بعد از بیهوشی و جراحی، دوره پس از زایمان، استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی و تغییرات ناگهانی و شدید در رژیم غذایی. نوع مزمن تلوژن افلوویوم باید بیش از 6 ماه طول بکشد تا با تلوژن افلوویوم حاد متفاوت باشد و گاهی ریزش موی منتشر ناشی از تلوژن افلوویوم مزمن ممکن است گاهی با آلوپسی آندروژنیک اشتباه گرفته شود.  افلوویوم تلوژن مزمن با موهای ولوس یا موهای کمتر از 3 سانتی متر که کمتر از 10٪ هستند همراه می باشد. مشخصه ای که نشان دهنده عامل تمایز خوبی بین این دو تشخیص است.

بدخیمی ها

هر دو بدخیمی های خونی سیستمیک و پوستی، مانند لوسمی، می توانند با ریزش مو مستقل از شیمی درمانی تظاهر کنند. این تظاهرات معمولاً با مایکوزیس فونگوئیدس، شایع ترین شکل لنفوم سلول T پوستی همراه است. همچنین اصطلاح “alopecia mucinosa” را برای توصیف ریزش مو و پاپول ها یا پلاک های خارش دار مرتبط ابداع کرد. درمان لنفوم سلول T پوستی زمینه ای را هدف قرار می دهد، اگرچه آنهایی که دارای شکل ضعیف مایکوزیس قارچوئید هستند، بدون گسترش بیشتر ریزش مو پیش آگهی خوبی دارند.

در هنگام گزارش ریزش مو با گرفتن سابقه بیمار به تنهایی می‌تواند علت را شناسی کند و اطلاعات کلیدی برای جمع آوری شامل میزان ریزش مو، مدت زمان و شروع ریزش مو، و توزیع آن در پوست سر و بدن است. پزشکان همچنین باید در مورد تاریخچه گذشته پزشکی بیمار و تغییرات اخیر در رژیم غذایی، عوامل استرس زا اجتماعی و داروها سوال کنند.

تقریباً تمام داروهای شیمی درمانی باعث درجاتی از ریزش مو می شوند. بیماران خانم، سابقه سیکل قاعدگی و داروهای هورمونی برای بررسی ریزش موی مرتبط با هورمون مفید است. بررسی باید فراتر از علائم پوستی باشد زیرا بسیاری از شرایط سیستمیک و عفونت‌ها می‌توانند با ریزش مو تظاهر کنند.

ارزیابی های کلینیکی عوامل ریزش مو

معاینه فیزیکی باید به دنبال تعیین میزان بیماری، ویژگی های ریزش مو و التهاب باشد. معاینه اولیه باید بر توزیع ریزش مو تمرکز کند، که در آن یک الگوی منتشر شک بالینی را برای علل سیستمیک ایجاد می کند. قسمت مو باید در معاینه در کل پوست سر انجام شود و منتشر شدن آن یک سرنخ مهم خواهد بود. به عنوان مثال، ریزش مو در ناحیه تئوفاز و نواحی حلقوی ریزش مو ممکن است نشان دهنده آلوپسی آره آتا باشد. بررسی کامل الیاف مو می تواند سرنخ های بیشتری برای آسیب شناسی بیمار ارائه دهد. موهای انتهایی در مقایسه با موهای ریزی که در برخی از بیماران مبتلا به بیماری کوشینگ یا بی اشتهایی عصبی دیده می شود. بافت الیاف مو، به خصوص اگر خشک و شکننده باشد، ممکن است نشان دهنده تغذیه نامناسب مو باشد و به آموزش بیمار به عنوان بخشی از برنامه درمانی نیاز دارد. لمس پوست سر می‌تواند التهاب، جای زخم یا اریتم را نشان دهد که ممکن است نشانه‌ای از عفونت یا بدخیمی باشد. درموسکوپی پوست سر می تواند بزرگنمایی 20 تا 70 را برای تجسم بهتر ویژگی هایی مانند رنگدانه پوست سر و مقیاس اطراف فولیکولی ارائه دهد. ریزش اضافی ابرو نشان دهنده بیماری تیروئید است، در حالی که ریزش موی تنه می تواند تظاهرات آمیلوئیدوز و سیفلیس ثانویه باشد.

تقریباً 20 تا 30 تار مو بین انگشتان شست، اشاره و وسط نگه داشته شده و به آرامی اما محکم کشیده می شود. بیش از 80 درصد موها در بزرگسالان سالم باید در فاز آناژن باشند، بنابراین شش رشته شل یا کمتر نشان دهنده ریزش طبیعی است و عدم وجود فولیکول روی موهای کشیده شده می تواند به معنی اسکار فولیکولی باشد.. انجام تریکوگرم استفاده کند، که می‌تواند به محاسبه نسبت تلوژن به آنا ژن کمک کند و سرنخ‌هایی برای علل سیستمیک ارائه دهد. تریکوگرام همچنین امکان ارزیابی میکروسکوپی ساقه و فولیکول مو را فراهم می کند که می تواند برای افتراق بین علل مکانیکی، شیمیایی، ژنتیکی و عفونی استفاده شود.

آزمایش کامل خون با هماتوکریت و هموگلوبین می تواند عفونت های حاد یا کم خونی را نشان دهد. بررسی آهن سرم و ظرفیت اتصال به آهن (TIBC) می تواند اختلال در اتصال آهن را شناسایی کند، مشکلی که در دوندگان زن مشاهده می شود. سطوح فریتین، در صورت استفاده، باید شامل ارزیابی اشباع ترانسفرین نیز باشد، آزمایش خون همچنین  می تواند عدم تعادل متابولیک را پیدا کند که می تواند زمینه ساز آسیب شناسی کبدی یا کلیوی باشد. پروفایل عملکرد تیروئید برای ارزیابی کامل پرکاری تیروئید و کم کاری تیروئید بر سطح فردی هورمون محرک تیروئید ترجیح داده می شود.

تست آنتی بادی ضد هسته ای و میزان رسوب گلبول های قرمز می تواند سوء ظن اختلالات خود ایمنی را تایید کند. آزمایش‌های انفرادی می‌توانند برای بررسی کمبودهای تغذیه‌ای خاص مانند روی، سلنیوم و ویتامین‌ها ارسال شوند. به ندرت ممکن است سمیت‌هایی مانند سرب و آرسنیک پیدا شود، اما این مطالعات معمولاً بازده پایینی دارند، مگر اینکه یک سوء ظن بالینی قوی وجود داشته باشد. مطالعات اضافی، مانند آزمایشگاه های غدد درون ریز و تصویربرداری عمیق، ممکن است در آشکارسازی عدم تعادل آندروژن زمینه ای یا حتی بدخیمی تیروئید یا تخمدان مفید باشد.

اگر پزشک بخواهد سطح آندروژن بیمار را ارزیابی کند، باید پرولاکتین و گلوبولین متصل به هورمون جنسی تجویز شود.

بیوپسی پوستی جهت تمایز بین آلوپسی سیکاتریشال و غیر سیکاتریشال است. گاهی اوقات، بیوپسی می تواند به تشخیص بیماری های همزمان مانند آمیلوئیدوز و موسینوز کمک کند. پزشکان باید با متخصصین پوست مشورت کنند تا اندازه نمونه ترجیحی، محل بیوپسی و همچنین هرگونه نیاز برای لکه‌گیری خاص را تعیین کنند. دو نمونه پانچ استوانه‌ای 4 میلی‌متری معمولاً در منطقه‌ای با ریزش موی فعال گرفته می‌شوند.