بیماری دیگری که علاوه بر دوان کودکی در جوانی نیز شایع است، ویتیلیگو یا برص یا به زبان عامیانه ( لک و پیس) است. این بیماری خود ایمنی علیه سلول های رنگدانه ای پوست عمل میکند و آنها را ا بین میبرد. متاسفانه این بیماری خود ایمنی بدتر از آلوپسی آره آتا است زیسرا تنها به ساقه مو آسیب میزند و سبب ریزش میشود اما در این حالت علیه سلول های رنگدانه یا ملانوسیت است که رنگ آن را کاملاً از بین میبرد و در بخشی از پوست که سفید میشود، دیگر این سلول ها وجود ندارد. برای درمان داروهایی تجویز میشود که سلول های اطراف قسمت سفید پوست رنگدانه بیشتری بسازد تا جبران سلول های از بین رفته شود که این بیماری نیز در مراحل اولیه بهتر به درمان پاسخ میدهد.
موهای پیوندی دارای ظاهری طبیعی و ماندگاری مادام العمر هستند. موهای پیوندی از نواحی دارای موی دائمی و مقاوم به ریزش گرفته شده و به نواحی کم پشت یا خالی از مو پیوند می شوند. نواحی اهدا کننده و مقاوم به ریزش، مناطق امن نام دارند. مناطق امن در پوست سر شامل نواحی بغل و پشت سر می شوند. فولیکول موهای این نواحی نسبت به هورمون DHT و ریزش مقاوم بوده و در هنگام پیوند به دیگر مناطق پوست سر نیز این ویژگی خود را حفظ می کنند. به همین دلیل، موهای پیوندی دائمی خواهند بود. با این حال، در صورتی که فرد به بیماری یا مشکلات پوستی ابتلا یابد که عامل ریزش مو باشند، نتایج پیوند دائمی نخواهند بود.
یک تصور عمومی وجود دارد که جراحی پیوند مو فرایندی پر هزینه است. در صورتی که فرد عوامل تاثیر گذار بر هزینه جراحی را بررسی کرده و هزینه این روش را با دیگر روش های درمانی مقایسه کند، پی خواهد برد که این گفته به طور کامل درست نیست. هزینه فرایند پیوند مو به عوامل مختلفی بستگی دارد که شامل موارد زیر می شوند:
از دیدگاه تحلیل هزینه های پزشکی، هزینه دارو های مصرفی در بلند مدت با توجه به نامشخص بودن تاثیر آن ها در مقایسه با جراحی بیشتر خواهد بود. این دارو ها به گونه ای هستند که پس از قطع مصرف، موها دوباره شروع به ریزش کرده و به وضعیت قبل از مصرف باز خواهند گشت. به عبارت دیگر، هزینه مصرف دارو در بلند مدت در مقایسه با جراحی بیشتر خواهد بود.
همچنین، استفاده از کلاه گیس علاوه بر هزینه نگهداری، ظاهری غیر طبیعی داشته و فرد باید به صورت مداوم انواع جدیدی از آن را تهیه کند.